Εκπαίδευση και οικονομία στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης

Η παρούσα μελέτη εξετάζει τη διαλεκτική Οικονομίας και Εκπαίδευσης στην πιο αναπτυγμένη εκδοχή τους, όπου και εκδηλώνονται τα κύρια γνωρίσματά τους. Στη θέση της πρώτης τοποθετεί τη Διεύρυνση ή την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση (τρέχουσα εκδοχή της γεωστρατηγικής), σ` εκείνη δε της δεύτερης την Από Απόσταση Εκπαίδευση (ΑΑΕ), η οποία ενσωματώνει εν δυνάμει την επιστημονικο-τεχνική πρόοδο και τις διαστάσεις της σύγχρονης εποχής. Οδηγείται δε η ίδια στη διαπίστωση της αναντιστοιχίας των παραπάνω, υπογραμμίζοντας την έντονη δυναμική της. Η ανάπτυξη στο πλαίσιο της διεύρυνσης έγκειται στη δημιουργική καταστροφή, την απορρόφηση όλων των κλασικών υποκειμένων της από το υπερεθνικό μονοπώλιο στη λογική του τραστ, τη διάλυσή τους. Μαζί δε με την ΑΑΕ μπαίνουν από τη δεκαετία του 1970 στο διακανονισμό της Τριμερούς Επιτροπής με βάση τις αρχές: ενίσχυση των εισοδημάτων - κέρδους, ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, χρηματοδοτούμενα κόμματα, ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε., πειθαρχημένη εργασία, περιορισμένη εκπαίδευση. Η διαλεκτική διεύρυνση και ΑΑΕ είναι το σύγχρονο αγγλο-σαξονικό μοντέλο ανάπτυξης, βίαιο όπως το clearing of estates, μειονεκτικό όπως η middle class education και, τελικά, αναχρονιστικό, καθώς γυρίζει την ανθρωπότητα στην αφετηρία του μονοπωλιακού καπιταλισμού το 1870, με τη διεύρυνση συνώνυμο των εξωτερικών πηγών και των εκτατικών και εξω-οικονομικών μεθόδων ανάπτυξης, της γεωστρατηγικής με τις ζώνες συμφερόντων και επιρροής κ.τ.λ. Όντας δε αυτό ξένο προ την επιστήμη, αναζητεί στηρίγματα: ιδεολογικά στα στερεότυπα περί τέλους της ιστορίας, πολιτικής στη σύγκρουση πολιτισμών, στην ηθικο-θρησκευτική ουτοπία κ.α., πολιτικά και πολιτειακά στους κύριους πυλώνες της φεουδαρχίας, το ιερατείο, τη βασιλεία και τον κανονισμό, στρατιωτικά στην πρακτική και τη διπλωματία της βόμβας: ατομικής και πυρηνικής -απόλυτης ισχύος Ναπάλμ, αποτελεσματικής νετρονίου, ανθρωπιστικής, έξυπνης, χειρουργικής, ακριβείας διασποράς. Μοντέλο που θέλει να διαιωνίσει την ιστορικά ξεπερασμένη κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία, η οποία αμφισβητείται ριζικά από την Οκτωβριανή Επανάσταση κι έπειτα, με νέα ορόσημα τις ιστορικές διασκέψεις της Μπαντούγκ το 1955, της Βαγδάτης το 1960, της Κούβας το 1999, του Ντέρβεν το 2001 κ.α. Ενώ, όντας το ίδιο διεύρυνση, καπιταλισμός δηλαδή που τρέχει, υπόσχεται στον κόσμο δημοκρατία -πογκρόμ με ιδιώνυμα, νέες πυρηνικές βόμβες κατά του Ισλάμ και όχι μόνο, και πλανητικά στρατοδικεία τύπου Γκουαντανάμο- με νόημα-προμήνυμα για τις περιοχές που φιλοξενούν τέτοιες διασκέψεις-σταθμούς. Και είναι αυτή μια αμφισβήτηση κοινωνική και εθνικο-απελευθερωτική, η οποία χαρακτηρίζεται πάντα τρομοκρατία, απ` τον Μέτερνιχ ώς το Δόγμα Τρούμαν, τον Ρέιγκαν και τη σημερινή ηγεσία των Η.Π.Α., του ΝΑΤΟ, της Δύσης: μια ηγεσία που δηλώνει ότι θα την εξαλείψει, σε μια προσπάθεια βέβαια όμοια μ` εκείνη του τετραγωνισμού του κύκλου, καθ` όσον η σχέση τρομοκρατίας και αγοράς είναι οργανική, οι δε ακραίες παρεκκλίσεις του συνιστούν εκδηλώσεις πατροκτονίας και παιδοκτονίας, σύγχρονες εκδοχές αρχαίας τραγωδίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]