Κοσµοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας

Στην ιστορική διαπάλη μεταξύ διεθνιστικών-υπερεθνικών αξιώσεων παγκόσμιας κυριαρχίας και αξιώσεων ξεχωριστής κυριαρχίας στη βάση της κοσμοθεωρητικής ετερότητας επικράτησε η δεύτερη αξίωση: Η σταθεροποίηση αρχών διεθνούς δικαίου τους τελευταίους αιώνες, τα συστήματα συλλογικής ασφάλειας των τελευταίων δεκαετιών, η συντριβή της τελευταίας μεγάλης διεθνιστικής κοσμοθεωρίας στη Σοβιετική Ένωση και ο κυρίαρχος ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων στο σύστημα ευρωπαϊκής διακυβέρνησης συμβολίζουν την ανεπίστροφη ιστορική νίκη του έθνους-κράτους επί των διεθνιστικών ή κοσμοπολίτικων αξιώσεων και την καθιέρωση της κρατικής κυριαρχίας ως της βασικής αρχής ρύθμισης του συστήματος κρατών. Το διεθνές σύστημα εξάλλου σταθεροποιήθηκε με κύρια χαρακτηριστικά, αφενός την κοσμοθεωρητική ετερότητα μεταξύ των συλλογικών οντοτήτων και αφετέρου την ανάπτυξη στο εσωτερικό των κυριάρχων κρατών διαφορετικών κανονιστικών συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα, ως κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού στις σχέσεις μεταξύ των κυριάρχων εθνών-κρατών αναγνωρίζονται οι αρχές του διεθνούς δικαίου: Μη επέμβαση, διακρατική ισοτιμία και εσωτερική αυτοδιάθεση. Η εφαρμογή των αρχών αυτών δυσχεραίνεται λόγω του ηγεμονισμού, ανορθολογικών υπολειμμάτων διεθνιστικών-κοσμοπολίτικων ιδεών, άνισης ανάπτυξης, αιτημάτων απόσχισης και ιστορικών διαφορών μεταξύ πολλών κρατών. Μόνο όταν -μάλλον στο μη ορατό μέλλον- αυτά τα αίτια πολέμου εκλείψουν, θα επικρατήσει ειρήνη και σταθερότητα στο διεθνές σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, το έθνος-κράτος ως κοσμοθεωρητική και νομική οντότητα, προικισμένη με κυριαρχία, αποτελεί, ανεπίστροφα πλέον, τη βάση ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων στον παγκόσμιο χώρο. Γι` αυτό οι διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες ιδέες και οι συμπαρομαρτυρούσες ηγεμονικές συμπεριφορές αποτελούν παρωχημένες στάσεις - παραδοχές μη συμβατές με τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, με τη διεθνή κοσμοθεωρητική-πολιτειακή ετερότητα και με το κεκτημένο του διεθνούς δικαίου. Η ωρίμανση, ενίσχυση, ασφάλεια και ευημερία των εθνών-κρατών ως κυρίαρχων συλλογικών οντοτήτων αποτελούν αναγκαίες και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις ενός σταθερού και ειρηνικού διεθνούς συστήματος. Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε όχι στο τέλος αλλά στην αφετηρία της βασιλείας του κυριάρχου έθνους-κράτους ως νομικής, πολιτικής και κοσμοθεωρητικής συλλογικής οντότητας στον διεθνή χώρο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]