Mirrors: Πολυφωνικές αφηγήσεις για έναν κόσμο σε κρίση

Δύο καθηγητές κοινωνιολογίας, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και ο Franz Schultheis, και η γλύπτρια Βένια Δημητρακοπούλου επιχειρούν, στην κοινή έκδοση με τον τίτλο "MIRRORS: Πολυφωνικές αφηγήσεις για έναν κοινωνικό κόσμο σε κρίση", να καταστήσουν γνωστό και αναγνωρίσιμο ένα από τα σημαντικά διακυβεύματα της εποχής μας: πως είναι καιρός οι τέχνες και οι κοινωνικές επιστήμες να ενώσουν τα συμβολικά τους όπλα για να δημιουργήσουν μια νέα μορφή παρέμβασης των διανοουμένων στον δημόσιο χώρο, ικανή να υπερασπιστεί έναν κοινωνικό κόσμο που κλυδωνίζεται και αποδομείται από τις νέες διεθνείς μορφές κυριαρχίας.

Με την προσοχή τους στραμμένη στη σημερινή Ευρώπη, η οποία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη ρεαλιστική ουτοπία που τη χαρακτήριζε αρχικά, μετασχηματίζοντας τα πολιτικά όνειρα πολλών πολιτών της σε εφιάλτη, οι δύο κοινωνιολόγοι μελέτησαν τόσο την Ελλάδα όσο και τη Γερμανία, με στόχο να αναδείξουν τις βαθιές αντιφάσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Παρουσιάζοντας αντικριστά τα αποτελέσματα των ερευνών τους, προτείνουν στον αναγνώστη μια συγκριτική ακτινογραφία των δύο κοινωνιών, της ελληνικής και της γερμανικής, οι οποίες, ενώ φαίνεται να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και δυνάμεων, διέπονται εξίσου από τις δριμείες κοινωνικο-ιστορικές μεταβολές που υπαγορεύει η ριζοσπαστικοποιημένη εμπορευματική λογική του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στα δύο βιβλία που τιτλοφορούνται "Η οικονομία της αθλιότητας" και "Η αθλιότητα της οικονομίας", γυναίκες και άνδρες καταθέτουν το καθημερινό τους βίωμα μέσα σε έναν ανομικό κοινωνικό κόσμο, μιλώντας για τη ζωή τους, από την οποία η σημερινή κρίση φαίνεται να έχει αφαιρέσει κάθε υλοποιήσιμο και προβλέψιμο μέλλον.

Με αφορμή αυτό το ερευνητικό υλικό, η Βένια Δημητρακοπούλου εξερευνά τις αντιθέσεις αυτών των ανθρώπινων υπάρξεων, σε υλικό και σε συμβολικό επίπεδο, και δημιουργεί το εικαστικό έργο MIRRORS, δημοσιευμένο στο τρίτο βιβλίο με τίτλο "Διάλογοι", που αποσκοπεί να λειτουργήσει ως "εργαλείο" αποκατάστασης και χειραφέτησης, συμβάλλοντας στην υλοποίηση του θεμελιώδους κοινού τους στόχου: να δοθεί η δυνατότητα σε όλους αυτούς τους "καθημερινούς ανθρώπους", οι οποίοι ζουν τη βίαιη ανατροπή των σχέσεών τους με το εφικτό, το πιθανό και το επιτρεπτό, να βγουν από το σκοτάδι, να αποκτήσουν κοινωνική ορατότητα, να μεταμορφωθούν σε καθρέφτες, που μέσα τους οι παρατηρητές θα μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και, κοιτώντας τον, να κατανοήσουν καλύτερα τη δική τους κοινωνική συνθήκη.