Εργασιακές σχέσεις και κοινωνική ασφάλιση στη σύγχρονη Ελλάδα

Με την ολοκλήρωση του μνημονιακού οικοδομήματος, στο οποίο θα εγκλειστεί η χώρα για το αόριστο μέλλον, η Ελλάδα μεταπίπτει σε δευτερεύουσα-συμπληρωματική οικονομία και κοινωνία σε σχέση με τις κεντροευρωπαϊκές.

Με τα κύρια παραγωγικά μέσα του τόπου ενταγμένα στους σχεδιασμούς ξένων ανταγωνιστικών προς τη χώρα μας οικονομιών, με την αθρόα μετανάστευση του προηγμένου κυρίως ανθρώπινου δυναμικού, με την προϊούσα καταστροφή του μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής, με την αλλοτρίωση των οικογενειακών και περιουσιακών στοιχείων λόγω της μνημονιακής ύφεσης διαρκείας, με την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με την όξυνση του δημογραφικού ζητήματος, η Ελλάδα μεταβάλλεται σε πεδίο χαμηλής εργασιακής εξειδίκευσης, περιστασιακής και εποχικής επιχειρηματικότητας, σε ανοχύρωτο εντέλει τόπο, υποκείμενο στις ορέξεις και επιλογές του αγοραίου νομαδικού κεφαλαίου.

Δεν είναι μόνο οι προνομοθετημένες περικοπές των συντάξεων και τα άλλα περιοριστικά των εισοδημάτων μέτρα, αλλά κυρίως η δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και η κατάργηση όλων των δημιουργημάτων της κοινωνικής συνεννόησης και ανοχής (Ταμεία Επικουρικά, Προνοιακά, Συνδρομητικά, Αλληλοβοήθειας, Ερανικά κ.λπ.) που θα περιορίσουν το καταβαλλόμενο ποσό σε κάθε απόμαχο της εργασίας... Και σε συνδυασμό με την απόρριψη του μοντέλου της πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας και τη γενίκευση της ελαστικοποίησης, της ατυπίας και της ανασφάλειας ("πρεκαριάτο"), που συνεπιφέρουν διαρκή απομείωση των εισφορών, οι συντάξεις θα βαίνουν διαρκώς μειούμενες έως ότου μεταβληθούν σε βοήθημα "βικτωριανής εποχής".

Ένας θεσμικός αταβισμός, που γενικεύεται σιγά σιγά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μας οδηγεί στον υπο-πολιτισμό των Μνημονίων, των αυστηρών προγραμμάτων δημοσιονομικής εποπτείας και στον ενταφιασμό των ήδη αποδυναμωμένων θεσμικών εγγυήσεων των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, των συνδικαλιστικών ελευθεριών, στην παντελή αντιστροφή του νοήματος του αυτόνομου και αγωνιζόμενου για την καλυτέρευση της ζωής συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου.

Όσο γρηγορότερα αντιληφθεί ο περήφανος λαός μας αυτή τη νέα επιχείρηση εξαπάτησής του από τα κόμματα του μνημονιακού τόξου, τόσο περισσότερο θα ελπίζουμε ότι θα αντιδράσει στη μνημονιακή... "κανονικότητα", που με τα φληναφήματα περί "καθαρής εξόδου" προσπαθούν να του επιβάλουν ως τρόπο ζωής.